Geraakt, maar niet gebroken

Project over zichtbare en onzichtbare littekens

Graag wil ik met jullie delen waarom ik gestart ben met het project "Geraakt, maar niet gebroken". Ik ben vroeger heel veel gepest geworden. Altijd was ik een mof die op groen moest springen. Een mof omdat ik geboren ben in Duitsland en op groen springen vanwege mijn rode haarkleur. Het begon op de basisschool en is pas geëindigd op mijn 20e. In die tijd was ik ontzettend bang en wilde dat ik mij onzichtbaar kon maken. Onzichtbaar omdat de kinderen mij vaak na school in elkaar wilden slaan. Ik probeerde mij te verstoppen of ik rende als een gek naar huis. Ik heb geprobeerd om er op school over te praten, destijds met de directeur. Vaak stond ik huilend bij hem, maar ik had niet het gevoel dat ik gehoord werd. Dit resulteerde dat ik mij terugtrok op de basisschool, mij niet meer veilig voelde en was ik ontzettend onzeker. Iedere dag ging ik met buikpijn naar school. Altijd keek ik achterom of ik niet gevolgd werd. Op het voortgezet onderwijs werd het er ook niet beter op. Helaas werd ik ook daar gepest. Eindelijk mocht ik mijn haren verven van mijn ouders, in de hoop dat ik niet meer uitgescholden zou worden door mijn haarkleur. Maar helaas, er werd wel weer iets anders bedacht om mij mee uit te schelden. Ik was altijd nog die mof. De woorden zal ik je besparen. Op die leeftijd wil je maar één ding en dat is erbij horen. In die tijd had ik een eetstoornis, want het enige wat ik kon doen was er wel voor zorgen dat ik slank kon blijven. Toen ik 22 jaar was is mijn vader overleden aan slokdarmkanker. Ook dit litteken draag ik met mij mee, maar om één of andere reden ben ik er sterk uitgekomen. Ik denk dat ik veel te danken heb aan Micha, mijn man. Hij heeft altijd voor mij klaargestaan en bij hem kon ik terecht met mijn verdriet. Als ik er nu weer aan terugdenk, merk ik dat het mij raakt. Door het overlijden van mijn vader ben ik alles anders gaan zien. Daarom heb ik mijn pestverleden een plekje kunnen geven en voel ik mij juist nu een sterke vrouw, die voor zichzelf durft op te komen. Er zijn veel mensen die rondlopen met zichtbare en onzichtbare littekens. Ook hun verhalen mogen verteld worden. Dit om begrip te creëren (want je kunt niet zien aan de buitenkant wat het met iemand doet), een stukje herkenning voor andere mensen die in hetzelfde schuitje zitten (misschien biedt het ze houvast), maar zeker ook als verwerking (het kunnen afsluiten van een periode). De komende tijd zal ik jullie via deze pagina gaan meenemen in mijn reis met mijn lieve deelnemers. Liefs, Nicole Schmidt

Susanne was de eerste deelnemer. Ze vertelt kort waarom ze zich heeft aangemeld:
"In de nieuwsbrief van Puur Nicole las ik over haar nieuwe project: littekens, zichtbaar en onzichtbaar. Ik heb verschillende littekens. Op mijn buik, onder andere door de geboorte van mijn twee dochters. Over mijn linkerknie, mijn linkerborst, en een flink litteken onderin mijn rug door vijf rugoperaties. Maar de onzichtbare littekens… die ziet niemand. En juist die wegen misschien wel het zwaarst. Wat gebeurt er innerlijk met je na zoveel operaties? Voor de buitenwereld ga je zo snel mogelijk weer door met je leven, maar de werkelijkheid is vaak heel anders. Mijn verhaal én mijn littekens wil ik delen. Zodat mensen niet alleen zien, maar ook begrijpen wat onzichtbare littekens met je kunnen doen."

Toen ik Susanne aan het fotograferen was zag ik een enorm sterke, prachtige en hele lieve vrouw die al veel heeft meegemaakt. Iedere dag pijn hebben en verdriet. En dan heb ik het nog niet eens over de opmerkingen die ze naar haar hoofd geslingerd heeft gekregen en de strijd met het UWV. Het deed mij enorm verdriet om te moeten horen wat zij al allemaal heeft meegemaakt. Bij het selecteren van de foto's werd ik geraakt. Ik kreeg er kippenvel van en als ik dat krijg dan weet ik dat de foto geslaagd is en dat het mij gelukt is er gevoel in te krijgen. Dit zullen de foto's zijn die tentoon gesteld gaan worden. De foto's die daadwerkelijk een verhaal vertellen. Deze blijven nog even geheim!

Ook Melisa heeft voor mijn camera gestaan. Melisa heeft zowel zichtbare als onzichtbare littekens als gevolg van een pestverleden en ze is verwikkeld geraakt in een destructieve relatie. Zij vertelt waarom ze meedoet en wat het voor haar betekent. "Ik heb mij aangemeld voor de fotoshoot omdat ik graag mijn verhaal wil delen. Ik hoop dat anderen die zich hierin herkennen er kracht uit kunnen halen - of het hen nu helpt om erover te durven praten, of om, als ze nog in die situatie zitten, de moed te vinden om hulp te zoeken en hun rust te vinden. Door mijn ervaring te delen, wil ik laten zien dat er altijd een weg vooruit is. Het leven voelt soms hopeloos, maar uiteindelijk kun je kracht en geluk terugvinden. Als ik hiermee ook maar één iemand kan inspireren, is mijn doel bereikt." Toen Melisa bij me te gast was, moest ik mij inhouden om niet in tranen uit te barsten. Zij heeft zoveel meegemaakt en kon daar heel open over praten. Ik vind dat heel knap van haar. Zij is zo positief ingesteld. Een hele krachtige vrouw. 

Haar complete verhaal, over de mishandeling, zelfmoordpoging en pestverleden, zal te lezen zijn bij de fototentoonstelling. De prachtige foto's die ik van haar heb mogen maken raakten mij diep. Deze zullen tentoon gesteld worden.

Marieke (fictieve naam) houdt van spelen, en dat is precies wat we gedaan hebben. Vanuit speelsheid en creativiteit ontstonden de meest bijzondere beelden. Toch raakte haar verhaal me diep. Al vanaf haar geboorte heeft ze ongelooflijk veel meegemaakt. Het moment dat ze vertelde dat ze zich vaak heel eenzaam voelde, omdat niemand voelde wat zij voelde, kwam recht mijn hart binnen. Juist daarom ben ik dankbaar dat ze haar verhaal en littekens wil delen. Zodat zichtbaar mag worden wat vaak onzichtbaar blijft. Lees verder waarom zij meedoet aan dit project. 
"Nicole zocht mensen die zichtbare en/of onzichtbare littekens hebben en die zich wilden laten fotograferen. Ik voelde dat ik hieraan mee wilde doen. Dit omdat ik een belangrijke missie heb in mijn leven en deze missie sluit aan bij een quote van Carrie Fisher die ik me heb geïnternaliseerd:  “Take your broken heart and turn it into art“. Geboren met een aangeboren hartafwijking en verschillende ingrepen, open hart operatie als kind, dotteren als puber en daarna littekenpijn in de groei is mijn zichtbare en vooral onzichtbare litteken steeds een mede karaktervormend aspect geweest in mijn leven. Het zit me nog wel eens in de weg, maar ik besef tegelijkertijd ook dat het mijn leven heeft gered. Ik mag het ermee doen.
De Japanse wijze van ‘met goud lijmen’ wat gebroken is vind ik een mooie zienswijze en zo wil ik mijn litteken met deze foto en deze manier van kunst-maken in het licht zetten. Ik vier het leven en ik vier mijn lichaam dat me zover heeft gebracht.

De overige foto’s houden we nog even geheim… maar zullen straks te zien zijn op de expositie.

Meriam en Yvonne zijn twee zussen die al veel in hun leven hebben meegemaakt. Beide dragen ze dezelfde diagnose: longkanker.
Ze doen mee aan mijn project “Geraakt, maar niet gebroken” om hun verhaal te vertellen. Want ondanks dat kanker nog steeds vaak eng is en met de dood wordt geassocieerd, verdient het ook erkenning voor wat het aan veerkracht, verbondenheid en mooie momenten met zich kan brengen. 

Het woord kanker durven veel mensen niet eens uit te spreken, terwijl 1 op de 3 mensen ermee te maken krijgt. Vandaar hun verhaal.

Hun verhaal raakte mij enorm. Hun levensverwachting is ongeveer vijf jaar vanaf de diagnose. Ik vroeg of ze bang waren… maar dat zijn ze allebei niet. Wat ik leerde: dit zijn twee ontzettend goedlachse, vrolijke en positieve zussen. Als we wilden, konden we de hele dag kletsen.
Toen ik de foto’s bewerkte kreeg ik kippenvel en tranen in mijn ogen. De verbondenheid tussen deze twee zussen is echt vastgelegd in beeld. Toen ik de foto’s aan hen stuurde, kreeg ik terug: “Hoe bijzonder en mooi. Ik word er emotioneel van. Je bent een bijzonder mens. De foto’s raken me.”

Deze prachtige beelden – en hun verhaal – zullen te zien zijn op de expositie.